قصر شیرین در منطقه‌ای کوهستانی از نوار مرزی طوری واقع شده است که از شمال و غرب با عراق هم مرز می‌باشد و توسط دو جاده آسفالت از گیلان غرب و سرپل ذهاب به شبکه جاده‌ای کشور مرتبط است. قبل از شروع جنگ تحمیلی، هواپیماها و توپخانه ارتش عراق بارها این شهر را مورد تهاجم […]
قصر شیرین در منطقه‌ای کوهستانی از نوار مرزی طوری واقع شده است که از شمال و غرب با عراق هم مرز می‌باشد و توسط دو جاده آسفالت از گیلان غرب و سرپل ذهاب به شبکه جاده‌ای کشور مرتبط است. قبل از شروع جنگ تحمیلی، هواپیماها و توپخانه ارتش عراق بارها این شهر را مورد تهاجم قرار دادند. ارتش عراق در جریان هجوم سراسری خود از۱۳۵۹/۶/۳۱، ضمن اجرای آتش سنگین روی شهر، با دو لشکر ۶ زرهی و ۸ پیاده از غرب و شمال به قصر شیرین حمله کرد، اما مقاومت پاسگاه‌های مرزی مانع از سقوط آن گردید. پس از بسته شدن دو جاده گیلان غرب (۱۳۵۹/۷/۱) و سر پل ذهاب (۱۳۵۹/۷/۲)، قصر شیرین کاملا محاصره شد و توان مدافعان شهر نیز به علت نرسیدن مهمات و نیرو تحلیل رفت. آخرین مدافعان شهر در سوم و چهارم مهر از حلقه محاصره خارج شدند و به این ترتیب ارتش عراق روز پنجم مهر ۱۳۵۹ شهر را به طور کامل اشغال کرد در حالی که عده‌ای از مردم موفق به ترک شهر نشدند و در خانه‌های خود محبوس بودند. ارتش عراق پس از اشغال قصر شیرین مردم شهر را در مسجد مهدیه شهر جمع کرد. نیروهای عراقی در اقدام بعدی جوانان و مدافعان باقی مانده در شهر را شناسایی کردند و به اسارت بردند و پس از آن زنان، کودکان و پیران را با پای پیاده از شهر و خانه‌های خود اخراج و راهی بیابان کردند. این وضعیت تا ۷ ماه پس از اشغال ادامه یافت تا آن که شهر کاملا تخلیه شد. قصر شیرین در تیر ۱۳۶۱ در جریان عقب نشینی تاکتیکی ارتش عراق از اشغال خارج شد، در حالی که به جز مسجد مهدیه بقیه شهر به طور صددرصد تخریب شده بود.
